روپوشم رو که در می آرم لباس خونه ست لباس خونه رو که در می آرم دروغه. دروغ رخت مخفی منه و چیره به تنم. زیرش لخت و خالی ام. با استخوان های از فشار برآمده. یجوری که انگار تازه متوجه شده هیچ جا برا فرار نداره. انگار واقعا میخواست چند دیقه قبل بود. و با روپوش. خیلی مصمم در میرفت
No comments:
Post a Comment